(TV-debate for Europarltv.com in Strasbourg, France)Πέρασαν πολλά χρόνια από τη ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή για το «απέραντο φρενοκομείο». Η έντονη συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. μας ανάγκασαν να την ξαναθυμηθούμε…
Είδαμε τον συνήθως γλυκομίλητο Βαυαρό ευρωβουλευτή Πόσελτ να φωνάζει ότι κάποιοι «δεν έχουν σώας τας φρένας» όταν υποστηρίζουν την Τουρκία, τον Γάλλο νεογκωλικό Τουμπόν να κατηγορεί την πλειοψηφία για «απώθηση της πραγματικότητας» και τον Βρετανό φιλελεύθερο Νταφ να του απαντά: «This is madness»!
Είδαμε επίσης την έκρηξη οργής του (ούτως ή άλλως πάντα οργισμένου) Γαλλογερμανού Κον-Μπεντίτ όταν πληροφορήθηκε ότι εκατόν σαράντα επτά ευρωβουλευτές ζήτησαν μυστική ψηφοφορία για να ενθαρρύνουν αντιτουρκικές ψήφους και διαρροές της τελευταίας στιγμής. Ο «κόκκινος Ντάνι», ο οποίος τώρα πια είναι «Πράσινος», ανέτρεξε και αυτός σε εγχειρίδια ψυχανάλυσης για να διαπιστώσει «ίχνη παράνοιας» στη συμπεριφορά αντιπάλων της τουρκικής υποψηφιότητας. Ως γνωστόν, η ψυχολογία ορίζει την παράνοια ως παθολογική καχυποψία για τα κίνητρα των ανθρώπων, συνοδευόμενη από επίμονη φοβία συνωμοσίας. Σε αυτήν την περίπτωση όμως, η διάγνωση δεν ταιριάζει στον Αυστριακό Μάρτιν, ο οποίος προειδοποιεί ότι «η Ε.Ε. οδηγείται στον γκρεμό με την ένταξη της Τουρκίας»! Μήπως βρισκόμαστε μπροστά σε μία κρίση πανικού λόγω φοβίας;
Από την άλλη πλευρά η Γερμανίδα ευρωβουλευτής των χριστιανοδημοκρατών Ζόμερ υποστηρίζει ότι η συζήτηση είναι «καθαρή υποκρισία» και «πραγματική σχιζοφρένεια». Μία αυστηρή ψυχοδυναμική ερμηνεία θα υπέθετε ότι πρόκειται για επιθετική αντίδραση, οφειλόμενη σε αίσθηση απογοήτευσης. Αλλά τι μπορεί να μας έχει απογοητεύσει τόσο πολύ; Μήπως οι ελιγμοί της ολλανδικής προεδρίας; Μα υποφέρει και η ίδια από διχασμό προσωπικότητας! Ως απλή χώρα-μέλος η χριστιανοδημοκρατική Ολλανδία είναι αντίθετη στην ένταξη της Τουρκίας, αλλά ως προεδρία θέλει να απωθήσει την αντίθεση για να επιβληθεί ως ειλικρινής διαμεσολαβητής. Είχε άλλωστε απέναντί της μία Τουρκία που σφύζει από αυτοπεποίθηση και δηλώνει ότι «δεν θα δεχθεί τίποτε λιγότερο από πλήρη ένταξη».
Βεβαίως ο Ολλανδός εισηγητής του Ευρωκοινοβουλίου για την Τουρκία Κάμιελ ΄Ερλινγκς προτείνει να μην παίρνουμε πολύ σοβαρά τέτοιες δηλώσεις διότι πρόκειται για απλό «power play», όπως υποστηρίζει. ΄Εχει διαγνώσει άραγε «σύνδρομο υπεραναπλήρωσης», δηλαδή τη συγκάλυψη έλλειψης με προσπάθεια υπερτονισμού της επιθυμητής ιδιότητας; Αυτή η συμπεριφορά ασφαλώς θα ξέφευγε από τα όρια της λογικής. Αλλά ποια λογική έχει η εκ Γαλλίας υπενθύμιση πως η Τουρκία δεν έχει νομική υποχρέωση να αναγνωρίσει διεθνώς την Κύπρο πριν από την έναρξη διαπραγματεύσεων; Επισημαίνουμε στον συνομιλητή μας ότι αν και η Κύπρος δεν κάνει παρά μόνον ό,τι έχει νομική υποχρέωση να κάνει, τότε η Τουρκία δεν θα μπει ποτέ στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο κ. ΄Ερλινγκς επισημαίνει ότι η καλύτερη λύση θα ήταν η έμμεση αναγνώριση της Κύπρου.
Ελπίζουμε να μην μας παραπέμπει στο «σύνδρομο της εξιδανίκευσης», δηλαδή σε επιφανειακή ικανοποίηση μίας ανεκπλήρωτης επιθυμίας με ένα κοινωνικά αποδεκτό υποκατάστατο ως κλασικό μηχανισμό της άμυνας του «εγώ». Συμπληρώνουμε την αντίδρασή μας με έναν εξίσου (ή και περισσότερο…) αποτελεσματικό μηχανισμό άμυνας, δηλαδή την απόδοση χιουμοριστικού περιεχομένου στον παράγοντα ασφάλειας που μας απασχολεί. ΄Όπως κάνουν εκείνοι που προτείνουν στον Τούρκο πρωθυπουργό να συστήσει δική του κοινοβουλευτική ομάδα της «τουρκικής ισλαμοδημοκρατίας» για να μοιράζεται τα ίδια έδρανα με την «ευρωπαϊκή χριστιανοδημοκρατία» στο μελλοντικό Ευρωκοινοβούλιο…
(Σχόλιο για την «Απογευματινή της Κυριακής», Δεκέμβριος 2004)
